در غرب خبری هست - وبلاگ نرم افزار سریر

به گزارش وبلاگ نرم افزار سریر، کیانوش گلزار راغب را با کتاب خاطراتش به نام شنام شناختیم؛ نویسنده ای 55 ساله که به عنوان رزمنده، چهارده ماه را در زندان کومله به سر برده و خاطرات آنجا را در کتابش نقل نموده بود اما این روزها او با کتاب دیگرش موردتوجه قرار گرفته است؛ با عصرهای کریسکان.

او در این کتاب این بار به خاطرات امیر سعیدزاده پرداخته است. بخشی از کتاب در واقع کاملا همسان با خاطرات خود گلزار راغب است؛ آنجا که سعیدزاده نیز مانند او به زندان کومله ها می افتد. عصرهای کریسکان البته صرفا خاطرات زندان سعیدزاده نیست و این کتاب از فعالیت های دوران پیش از انقلاب و مجاهدت های دفاع مقدس هم حرف زده است. در تازه ترین خبر درباره این کتاب هم بگوییم که رهبر انقلاب نیز بر این کتاب یادداشتی نوشته اند و امروز دوشنبه در سنندج قرار است از آن رونمایی گردد. مراسم رونمایی از تقریظ رهبر انقلاب بر این کتاب در قالب دهمین پاسداشت ادبیات جهاد و مقاومت از سوی مؤسسه پژوهشی-فرهنگی انقلاب اسلامی با حضور جمع محدودی از پیشکسوتان جهاد و مقاومت و فعالان حوزه ادبیات و هنر دفاع مقدس و مسوولان استانی با رعایت دستورالعمل های بهداشتی برگزار می گردد. عصرهای کریسکان پس از گذشت چهارسال از نخستین انتشارش در حال تجدید چاپ در انتشارات سوره مهر است.

در بخشی از کتاب می خوانیم آدینه شانزدهم شهریور 1358 کنار تخت پدرم در بیمارستان نشسته ام و نیروهای نظامی در شهر می چرخند. به مصطفی می گویم تو اینجا بمان تا برم برای پدر ناهار بیارم. مصطفی می گوید: تو بمان تا من برم. می خوام اول برم نماز و بعد میرم منزل و ناهار بابا رو میارم.ساعت دو بعدازظهر صدای انفجار مهیبی بیمارستان را می لرزاند. پدرم هراسان از خواب می پرد و سعید سعید صدایم می زند. می گویم: اینجام بابا.دست به گردنم می اندازد و صورتم را می بوسد و می گوید: خواب بدی دیدم بابا. خواب دیدم کشته شدی! سرش را می چرخاند و می گوید: مصطفی کجاس؟ - رفته ناهار بیاره. - برو دنبالش، خیلی نگرانم. بدوبدو به طرف خیابان می روم. هواپیماهای عراقی در آسمان شهر جولان می دهند. انفجاری در خیابان نزدیک بیمارستان روی داده و مردم سراسیمه به این سو و آن سو می دوند. به طرف محل انفجار می روم و می بینم افرادی در خون خود غلتیده و به شهادت رسیده اند. در بین جنازه شهدا، بدن تکه پاره مصطفی را می بینم که در خون خود غلتیده است. دست و پایم می لرزد و سر در گریبان آه و ناله سر می دهم.یک دستگاه جیپ نظامی خودی می خواسته از پادگان سردشت خارج گردد ولی بر اثر تحرکات و مانور هواپیماهای عراقی، راننده جیب با دستپاچگی هول می نماید و درون گودالی می افتد. توپ 106 روی جیپ از ضامن خارج شده و با شلیک تصادفی اش به بالکن مغازه ها اصابت نموده و چهارده نفر را به شهادت می رساند. تعدادی هم روح می شوند. راننده و خدمه توپ هم به شهادت می رسند. مصطفی در حال عبور از پیاده رو به طرف بیمارستان بوده که مورد اصابت ترکش توپ قرار گرفته و به شهادت می رسد. جنازه شهدا را به بیمارستان منتقل نموده و روز بعد مراسم تشیع جنازه باشکوهی برایشان برگزار می کنیم. ما می مانیم و همسر باردار مصطفی که بچه ای در راه دارد. بعد از شهادت مصطفی، خانواده درگیر مسائل عاطفی و خانوادگی می گردد. حمیرا، همسر باردار مصطفی، بین رفتن و ماندن بی قرار و بلاتکلیف می ماند. می خواهد خانواده ما را ترک کند و به منزل پدرش در مهاباد برود ولی پدر و مادرم صلاح نمی بینند و دوست ندارند حمیرا، فرزند مصطفی را در غربت به جهان آورد. مانع رفتنش می شوند و بعد از کلی صلاح و مشورت به این نتیجه می رسند که حمیرا در منزل خودمان بچه اش را به جهان بیاورد و با من ازدواج کند. سردرگم و پریشان سرنوشت را به پاهایم می سپارم و از خانه بیرون می زنم. نمی دانم این پاها مرا به کجا خواهند برد! انتخاب سختی سر راهم قرار گرفته است؛ یا باید پا روی دلم بگذارم و همسرم را فراموش کنم و طلاقش دهم یا باید یادگار برادرم را رها کنم و اجازه دهم با حمیرا برود و تحت نظر مردی غریبه عظیم گردد. حمیرا هم مردد است؛ یادگار مصطفی را در منزل ما به جهان آورد و ناباورانه به ازدواجی مبهم فکر کند که عطای این زندگی پر مشقت را به القایش ببخشد و برود...

روستای جان بازها

روایتی کوتاه از روستایی گمنام در غرب از سفرنگاری و سفر رهبر انقلاب به کرمانشاه

میکروفن را که دستمان دید، گفت صحبت دارد. روشنش کردیم. گفت نامش اسلام است. زمان جنگ، روستای شان بمباران شیمیایی شده و همه ساکنین شیمیایی شده اند. گفت در دوران جنگ، روستا را ترک ننموده اند تا آن روز که همه بیهوش شدند و با برانکارد از آنجا بردندشان. گفت حالا در همان روستا زندگی می نمایند. گفت نصف روستا را جانباز شیمیایی حساب نموده اند و نیمی را نه. گفت و گفت و ما هم شنیدیم. آخرش از ما خواست به روستایشان برویم و حال و هوای شان را ببینیم و شماره موبایلش را داد. البته فکر نمی کرد این قدر زود سراغشان برویم. به نسار دیره؛ روستایی در بیست کیلومتری گیلانغرب و پنجاه کیلومتری مرز عراق؛ در نزدیکی ارتفاعات بازی دراز. ارتفاعاتی که صدام فتح آن را، کلید فتح خرمشهر می دانست.

جنگ که آغاز شد، مردان، زنان را به روستاهای دورتر بردند و خودشان به روستا برگشتند. شغل اصلی مردم کشاورزی بود و از گندم و برنج گرفته تا ذرت و پنبه می کاشتند. مردان در عین جنگیدن، کشاورزی را ادامه دادند. روستا با دشمن 3 کیلومتر بیشتر فاصله نداشت و در سال های جنگ مرتب زیر حمله توپخانه دشمن بود. تعدادی از مردم هم شهید و جانباز شدند. ولی چیزی که باعث تخلیه چند ماهه روستا شد اتفاقی بود که در سال 1367 رخ داد. عراق که در انتهای جنگ وضع خود را متزلزل تر از همواره می دید، از بمب های شیمیایی استفاده کرد. حلبچه، سردشت، نسار دیره و چند جای دیگر از این حملات در امان نماندند. روستای نسار دیره سهمش 27 بمب شیمیایی در یک روز بود.

اسم روستا را نمی توانستیم خوب تلفظ کنیم. از عابرین می پرسیدیم روستای نسا و یا دیره داریم؟ تا این که یادمان آمد موبایل آن جوان که نامش اسلام بود را گرفته ایم. زنگ زدیم که می خواهیم به روستای تان بیاییم. انگار همه روستا برای ملاقات رهبر به گیلانغرب رفته بودند. کمی در شهر ماندیم تا برگردند به روستا.

همراه اسلام به روستا رفتیم. راستا روستا راه پر فراز و نشیب و در عین حال زیبایی بود. راننده مان می گفت در بهار دیدنی تر است. روستا در 20 کیلومتری گیلانغرب و جایی بین کوه ها و دشت های کشاورزی بود. خانه های روستا را هم اداره مسکن تبریز نوسازی نموده بود. ظاهرا تا چند سال پیش خشتی و گلی بوده اند. ولی در کل یک خیابان اصلی بیشتر نبود. خانه ها عظیم و تو در تو بودند.

با اصرار اسلام به خانه شان رفتیم. از خانه اسلام تا محل اصابت بمب های شیمیایی 200 متر هم نمی شد. پدر اسلام روی ایوان نشسته بود. او هم شیمیایی بود. از حیاط پشتی رد شدیم. برادر اسلام با ویلچر به پیشوازمان آمد. او هم جانباز و شیمیایی بود. به داخل خانه شان رفتیم. با روی باز ما را تحویل گرفتند. عکس آقا روی دیوار گچی خانه شان نصب شده بود. وقتی نشستیم برای همه مان پشتی آوردند و به رسم کرمانشاهی ها پذیرایی مفصلی کردند. تازه از مراسم حضور رهبر در گیلانغرب برگشته بودند. برادر اسلام با این که برادرش در گیلانغرب خانه داشته از ساعت3 دیشب در ماشین شان با سه بچه خوابیده بوده تا رهبر را ببینند و مادرشان هم از شب قبل به شهر رفته بود تا با یکی دیگر از بچه هایش به مراسم بروند.

برادر اسلام درباره ماجرای جانبازی خودش گفت که بچه بوده و بمب های خوشه ای به نزدیکش خورده و دوپایش را قطع نموده است. بعد، از شیمیایی شدنش گفت که روی ویلچر توی جاده آسفالت بوده که عراق شیمیایی زده و او خودش را از روی ویلچر به رودخانه انداخته و بعد از چند ثانیه دچار حال تهوع و بیهوش شده است. اسلام هم بمباران را یادش بود. می گفت در صدمتری محل حمله، هندوانه می خورده و چیزی از بمباران نمی دانسته. اسلام آن زمان 4 سال بیشتر نداشته است.

با اسلام به محل یادمان بمب های شیمیایی رفتیم که بچه های بازیگوش محل تابلواش را کنده بودند. محل یادمان کنار مزارع کشاورزی بود. بعد به گلزار روستا رفتیم. بیشتر مردم، شهدای خود را به شهرهای عظیمتر برده ولی تعدادی از شهدا در آنجا بودند. مردم روستا هر کدام که ما را می دیدند از مسائل شان می گفتند. از این که فراموش شده اند؛ از این که در روستای شان که همه شیمیایی هستند یک مرکز درمانی مخصوص وجود ندارد؛ از این که برای درمان باید هربار به بیمارستان ساسان تهران بیایند و هزینه هنگفتی پرداخت نمایند؛ از این که نمی دانند چرا بنیاد بیشتر آنها را جانباز و شهید محسوب نمی نماید! و...

در روز بمباران همه 900 نفر جمعیت روستا شیمیایی شده بودند. عواقب آن حملات تا امروز ادامه یافته و مردم مسائل مختلفی پیدا نموده اند که از همه برایشان سخت تر معضل بیکاری است. جوانان می خوابند و صبح بی دلیل می میرند. وقت رفتن یکی از اهالی را دیدیم که برادرش به خاطر شیمیایی بودن شهید شده و خودش پیگیر مسائل مردم روستا بود. می گفت این روزها همه دنبال یافتن شهدای گمنام هستند ولی اینجا مردمی هستند که گمنام شهید می شوند.

منبع: گروه فرهنگ و ادب / روزنامه وبلاگ نرم افزار سریر