آواز در باران ، جین کلی، استنلی دانن، شاهکار در باران - وبلاگ نرم افزار سریر

به گزارش وبلاگ نرم افزار سریر، پنجمین شماره دوره نو مجله سینمایی موسسه خبرنگاران 24 با موضوع 100 فیلم ماندگار تاریخ سینما منتشر شده در این شماره استثنایی به سردبیری سعید مروتی 100 فیلم از میان همه لیست ها به وسیله 10 منتقد ارزشیابی شده. در روزهای تعطیل نوروزی مجموعه ای از میان این معرفی ها را برای شما گلچین نموده ایم.

مترجم: حافظ روحانی: در این مورد بحثی نمی ماند که فیلم کمدی موزیکال آواز در باران (1952) درباره سینما و ساخته استنلی دانن و جین کلی، بتی کامدن و آدولف گرین، کامل ترین فیلم موزیکال سرگرم نماینده ای است که تا به امروز ساخته شده. برخلاف فیلمی مثل یک آمریکایی در پاریس نکته احساس برانگیزی ندارد و برخلاف موزیکال های اولیه لوبیچ و شوالیه بیننده را مسحور نمی نماید. ولی در عوض نمی توان صحنه ای را در فیلم جست که به شکلی کامل بیننده را جذب نکند یا بازی را در نظر گرفت که تماشاگر از تماشایش لذت نبرد. تمامی تکه های پایکوبی و آواز فیلم عالی هستند و یکی بعد از دیگری از پی هم می آیند؛ کلی، دبی رینولد و دانلد اُ کانر صبح به خیر را اجرا می نمایند و از پی اش اجرای جاودانه کلی از آواز در باران می آید که انگار خوشبختی را در رگ هایتان تزریق می نماید.

این فیلم یکی از معدود فرصت هایی است که به اُ کانر اجازه می دهد تا از استعدادش در کمدی استفاده کند و جایگاهش را در تالار افتخارات موزیکال با اجرای پرتوان و نیرومند همه را بخندان به دست آورد. دستاورد این صحنه بیش از همه ناشی از این نکته است که انگار فکر و موسیقی را از ترانه دلقک باش از کُل پورتر غرض گرفته است که چهار سال قبل تر کلی در فیلم سارق دریایی از ساخته های موزیکال زوج وینست مینه لی و جودی گارلند اجرا نموده بود.

حالا که صحبت از غرض گرفتن شد، شاید باید به این موضوع اشاره کنیم که کامدن و گرین اذعان نموده اند که فکر اصلی و فیلم نامه را از عمده فکرها و شوخی هایی برداشته اند که در فیلم کمدی فارس ساخته 1930 ماس هارت- جورج. اس. کافمن، یک بار در تمام طول زندگی برداشته اند که درباره ورود صدا به سینماست (این فیلم مقدمه ای شد برای تألیف کتاب خاطرات محبوب و پیروز هارت که با عنوان پرده اول منتشر شد). ولی همان طور که هوارد هاکس توصیه نموده بود و انگار اصلی در صنعت تفریح است همواره از برترین ها بسارق.

کلی در فیلم به شکلی ساتیرگونه خود را دست می اندازد و در اجرای صحنه های پایکوبی فوق العاده است و در آواز خواندن دوست داشتنی. اُ کانر و ریلوندز دوست داشتنی تر از هر نقش دیگری که ایفا نموده اند. جین هاگن بی تردید برترین نقش را در فیلم دارد و در قالب ستاره فیلم های صامتی که صدایی آزاردهنده دارد بسیار بامزه است و میلارد میچل در نقش رئیس استودیو شبیه همان چیزی است که در رؤیاها به دنبالش می شد. باله باید بپایکوبییم؛ ملودی برادوی به برترین شکل در فیلم اجرا شده (مگر این که بخواهیم به صحنه هایی که لباس سید چریس در باد بازی می نماید ایراد بگیریم).

درنهایت فیلم یک شاهکار کمدی موزیکال خلاقانه است که برای دهه ها محبوب تماشاگران و منتقدان به جای مانده (در کمال تعجب، فیلم در زمان نمایش آن چنان که باید مورد استقبال قرار نگرفت). فیلم اما بیش از هر ساخته دیگری بیان گر سرخوشی است که به صورت یک شادی ملی در سال های پس از جنگ دوم جهانی در کشور جاری بود؛ سرشار از امید که در موزیکال های ساخته شده در حدفاصل 1949 تا 1954 به چشم می آید؛ ولی برای تجربه لذتی ناب و خالص کمتر فیلمی را می توان یافت که از پس آواز در باران بربیاید.