یادداشت رییس فرهنگستان علوم درباره ترس از ویروس کرونا و آثار پنهان و پیدای آن - وبلاگ نرم افزار سریر

به گزارش وبلاگ نرم افزار سریر، رییس فرهنگستان علوم با اشاره به ترس از ویروس کرونا و آثار پیدا و پنهان آن، گفت: تنها ما نیستیم که از ویروس کرونا می ترسیم، همه مردم دنیا از آن می ترسند و هیچ کس را از این بابت نمی توان و نباید ملامت کرد.

به گزارش وبلاگ نرم افزار سریر، رضا داوری اردکانی در یادداشتی با عنوان درباره ترس از ویروس کرونا و آثار پنهان و پیدای آن نوشت: وقتی همه از چیزی می ترسند، آن چیز قاعدتا باید ترسناک باشد. ولی بیایید چند لحظه درباب این ترس همه جایی بیندیشیم.

1- هر ترسی با وهمی پیوسته است، منتها اوهام ترساننده متفاوتند و شدت و ضعف دارند. برخی از آنها هم مثل ترس از ویروس دست از سر مردمی که در معرض هجوم آنند، بر نمی دارند. تا آنجا که یک لحظه مجال فراغت از سودای ویروس نمی یابند که بتوانند بیندیشند؛ چرا مثلا از مرگ بر اثر ویروس کرونا بیش از مرگ بر اثر تصادف در جاده ها می ترسند. مگر نه این است که تلفات جاده ای در برخی کشورها کمتر از ویروس کرونا نیست؟ پس چرا از آن نمی ترسند و از کرونا این همه واهمه دارند؟

2-اختلاف میان دو ترس، ترسی که به آسانی از آن غافل می شویم و ترسی که از آن غفلت نمی توانیم کرد. هر چه باشد در آثار و نتایج آنها به نحوی ظاهر می گردد. ترسی که از آن غافل می شویم، اگر بماند شاید صاحبش را به احتیاط وادارد یا او را از خطر حفظ کند. اما ترسی مثل ترس از کرونا که می ماند خطر را بیشتر و شدیدتر می نماید. برای اینکه بهتر بتوان با خطر ویروس مقابله کرد، باید فرصتی باشد که در آن بتوان به دفع خطر اندیشید. اندیشیدن مستلزم رهایی و انقطاع جزئی یا کلی از ترس است و با این رهایی شاید برخی چاره های مقابله با خطر پیدا گردد. ولی شاید اثر عظیمتری هم داشته باشد.

3- فیلسوفان اگزیستانس آدمی را موجودی ترس مطلع می دانند. ترس مطلعی با ترس تفاوت دارد. ترس از بیرون و از شی مشخص است، ولی ترس مطلعی احساس ترس توام با درد است و دردمند نمی داند ترس و دردش از کجاست. این ترس، ترس از نیستی است. اگر ترس از کرونا به ترس مطلعی برسد، می تواند مایه تذکر موثر و راهگشا باشد. بشر همیشه این استعداد را داشته است که به غرور مبتلا گردد، اما عصر جدید به خصوص آنجا که ناتوانی با توانایی اشتباه می گردد، آدمی بر مرکب سرکش غرور نشسته است و می تازد، بی آنکه از خطرهای راه چیزی بداند. اگر ویروس کرونا ناتوانی ما را به ما بنماید و موجب گردد که زمام مرکب غرور را نگاه داریم و از دعوی های بی فایده اندکی رو بگردانیم درس عظیمی به ما داده است.

4-تمدن تکنولوژیک جدید، تمدن عظیمی است که وجود و آثارش به یک معجزه می ماند. اما این قدرت عظیم و بی مانند نمی داند و نمی خواهد بداند که یک ویروس جهش یافته بیرون آمده از آزمایشگاه یا به قولی جداشده از جسم یک پرنده مفلوک، می تواند نظم عظیم و حیرت انگیزش را بلرزاند و دچار بحران و خلل و اختلال کند. در نظام عظیم تمدن کنونی و در عظمت بشر تردید نمی کنیم، اما از ناچیزی و ناتوانی انسان و از دچار شدنش به غرور همه توانی و همه دانی نیز نباید غفلت کرد. پاسکال می گفت آدمی بی نهایت عظیم و بی نهایت کوچک است. می توان گفت که با این عظمت و حقارت، مهربانی و دانایی و بی رحمی و نادانی نیز قرین می شوند، تا آنجا که کسانی ممکن است چندان نادان باشند که دانشجوی چینی را به جرم اینکه کشورش منشا ویروس کرونا بوده است، مقصر بدانند و با مشت و لگد مجازات نمایند. ولی کرونا به کشور و قوم خاصی تعلق ندارد و همه یکسان در معرض ابتلای آن قرار دارند. کاش این پیشامدها به ما می آموخت که به جای دشمنی با یکدیگر همدردی و همراهی کنیم. آدمیان همچنانکه یکسان در معرض خطر قرار دارند، از حقوق یکسان نیز بهره دارند. یکی از نشانه های رو کردن به دانایی و عظیمی این است که همه و مخصوصا صاحبان قدرت و آنها که بیشتر دچار غرورند و احیانا غرور را فضیلت و عظیمی می دانند، حدود و حقوق مردمان را رعایت نمایند و سخن ناصر خسرو را از یاد نبرند که: خلق سراسر همه نهال خدایند، هیچ نه بشکن از این نهال و نه برکن

و این همه مشروط به گذشتن از ترس خانه نموده در سراسر خودمطلعی ما و رسیدن به درد ترس مطلعی است.